تشخیص بیماری لوپوس کار دشواری است زیرا علائم متنوع در طیف گسترده ای وجود دارند و این علائم در هر فرد با دیگری فرق دارد.
لوپوس اریتماتوزیس سیستمیک، شایعترین نوع بیماری لوپوس است. بیماری خود ایمنی که در آن سلول‌های سیستم ایمنی اشتباهاً به بافت‌های خود حمله می‌کند و منجر به بروز التهاب و آسیب بافتی در ارگان‌های درگیر می‌شود. این بیماری می‌تواند بر روی مفاصل، پوست، مغز، ریه‌ها، کلیه‌ها و رگ‌های خونی تأثیر بگذارد و بیمار با علائمی مانند مفصل درد، حساسیت و راش های پوستی و مشکلات مربوط به ارگان های داخلی رو به رو شود.
این کودک باید در دستگاه تنظیم کننده قلب قرار بگیرد؛ زیرا این شرایط کشنده است!
علاوه بر این، این عامل با بروز مشکلات بارداری، مثل: سقط جنین، هم در ارتباط است.
به عنوان مثال پردنیزولون که می تواند: برای دوره های کوتاه مدت عوارضی مانند پرده جنب( پلوریس) یا پریکاردی استفاده شود.
سیستم ایمنی فردی که این وضعیت خود ایمنی را ( لوپوس) دارد، قادر به شناسایی مواد ناخواسته یا آنتی ژن ها با بافت های سالم نیست.
در نتیجه، این سیستم از نیروهای خود برای نابودی بافت های سالم و آنتی ژن ها استفاده می کند. در نهایت فرد با التهاب، درد و آسیب دیدن بافت ها روبرو خواهد شد.
مرگ بافت استخوان: این عارضه زمانی رخ می دهد که مقدار خونی که استخوان ها را نگه می دارد، کم شود.
باید بدانید که بسیاری از نشانه‌های بیماری لوپوس مانند بیماری‌های دیگر هستند و همین امر می‌تواند باعث سخت شدن کار تشخیص آن شود.
بیماری لوپوس اریتماتوز به کلیه‌ها آسیب وارد می‌کند و نارسایی کلیه باعث بروز تورم در پاها می‌شود.
یه بیماری لوپوس خطرناک است؟ بروز این بیماری در افراد مختلف، شکل های متفاوتی دارد و شدت آن زیاد یا کم خواهد بود؛ مبتلایان با رعایت کردن بیماری لوپوس لکه دستورات پزشکی و مراقبت های پیشگیرانه، می توانند زندگی نرمال خود را ادامه دهند.
پردنیزون و سایر انواع کورتیکواستروئیدها می‌توانند با التهاب لوپوس مقابله کنند.
آندوکاردیت بر دریچه های قلب تاثیر می گذارد و آن ها را ضخیم و بزرگ می کند. در نتیجه، قلب رشد می کند که منجر به مرگ فرد می شود.
در آزمایش خون وجود یک سری از بیومارکرها مشخص می شود و این بیومارکرها اطلاعاتی درباره بیماری فرد (در صورت ابتلای فرد به بیماری خود ایمنی) به پزشک می دهند.